جمع آوری صدای ماهی و نهنگ در کتابخانه جهانی

فرارو- دانشمندان هر ساله صدا‌های بیشتری را در اقیانوس ها، رودخانه‌ها و دریاچه‌های جهان ثبت می‌کنند. اکنون تیمی از متخصصان می‌خواهند یک قدم فراتر بروند و یک کتابخانه مرجع از صدا‌های آبی را برای نظارت بر سلامت اکوسیستم‌های دریایی ایجاد کنند.

به گزارش فرارو به نقل از گاردین، از حدود ۲۵۰۰۰۰ گونه دریایی شناخته شده بر این باورند که همه ۱۲۶ پستاندار آن صدا تولید می‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

دست کم ۱۰۰ بی مهره و ۱۰۰۰ گونه از ۳۴۰۰۰ گونه ماهی شناخته شده در جهان مورد شناسایی قرار گرفته اند که از خود صدا منتشر می‌کنند.

با این وجود، کارشناسان معتقدند صدا‌های بیش تری در انتظار کشف و شناسایی هستند. با گرد هم آوردن کتابخانه‌ای از صدا‌های ماهی، قورباغه و دیگر گونه‌های دریایی امید است که این کتابخانه به شناسایی لالایی‌ها و سرود‌های اکوسیستم‌های آبی کمک کند. برخی از گونه‌های ماهیان گویش‌های جغرافیایی را توسعه می‌دهند.

"مایلز پارسونز" پژوهشگر موسسه علوم دریایی استرالیا می‌گوید:"گسترده‌ترین زیستگاه‌های جهان آبی و سرشار از صدا‌های تولید شده توسط جانداران آبزی گوناگون هستند.

با کاهش تنوع زیستی در سرتاسر جهان و تغییر بیرحمانه وضعیت صوتی زیر آب توسط انسان ها، نیاز به مستندسازی، تعیین کمیت و درک منابع صدا‌های موجودات زنده زیر آب پیش از ناپدید شدن بالقوه آنان وجود دارد.

در مثال‌هایی که متخصصان ارائه کرده اند شقایق ماهی ماداگاسکار صدا‌های جنگی متفاوتی از شقایق ماهی‌ای که در اندونزی است تولید می‌کند. وب سایت‌های موجود مانند FishSounds و FrogID از قبل فهرستی از صدا‌های آبی را میزبانی می‌کنند.

با این وجود، امید است که یک پلتفرم واحد استفاده از هوش مصنوعی صدا‌های ناشناخته را شناسایی کند و در عین حال امکان نظارت بر سلامت صخره‌ها، اقیانوس‌های باز و اکوسیستم‌های آب شیرین را در اختیار دانشمندان قرار دهد. بر اساس این طرح افراد می‌توانند صدا‌های ضبط شده زیرآب خود را به اشتراک بگذارند.

"جسی اوسوبل" یکی از بنیانگذاران آزمایش بین المللی اقیانوس آرام می‌گوید:"در مجموع، در حال حاضر میلیون‌ها ساعت صدای ضبط شده در سراسر جهان وجود دارد که به طور بالقوه می‌توان آن را به عنوان مجموعه‌ای از صدا‌های بیولوژیکی شناخته شده و تا به امروز ناشناخته مانده تقسیم و ارزیابی کرد".

نظارت بر سر و صدای زیر آب برای مطالعه تاثیر طوفان‌ها و چگونگی تغییر رفتار طعمه‌ها در نزدیکی شکارچیان و مستند سازی الگو‌های مهاجرت نهنگ‌های بزرگ مورد استفاده قرار گرفته است.

بسیاری از ماهیان و گونه‌های بی مهرگان شب زنده دار هستند و اغلب پایش صوتی را به تنها روش مطالعه قابل دوام تبدیل می‌کنند. اوسوبل می‌افزاید:"انواع آهنگ‌های انسانی شامل آهنگ‌های عاشقانه، لالایی‌ها و سرود‌ها هستند.

موجودات دریایی نیز باید آهنگ‌های عاشقانه تولید کنند. شاید هوش مصنوعی به کار رفته در کتابخانه جهانی بتواند به ما در درک ترانه و معانی این آهنگ‌ها و مسائل بسیار دیگری کمک کند. "

منبع: فرارو

کلیدواژه: آهنگ ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۳۹۸۴۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مارکسیسم چه نگاهی به سیاست بین‌الملل دارد؟

   عصر ایران؛ شیرو ستمدیده - ایدئولوژی‌های گوناگون غالبا دربارۀ سیاست بین‌الملل بی‌نظر نیستند. مارکسیسم هم چشم‌اندازی به سیاست بین‌الملل دارد که البته با چشم‌اندازهای سنتی و متعارف به کلی مغایر است. چیزی که رویکرد مارکسیستی به سیاست بین‌الملل را متمایز می‌سازد، تاکید آن بر قدرت اقتصادی و نقشی است که "سرمایۀ بین‌المللی" دارد.

   مارکس در وهلۀ نخست به تحلیل ساختارهای سرمایۀ ملی، بویژه رابطۀ آشتی‌ناپذیر بین بورژوازی و پرولتاریا توجه داشت، اما در نوشته‌های او به طور ضمنی چشم‌اندازی بین‌المللی نیز وجود دارد. به نظر مارکس وفاداری‌های طبقاتی با تقسمیات ملی برخورد دارد. او بر اساس چنین عقیده‌ای در پایان کتاب "مانیفست کمونیست" نوشت: کارگران جهان، متحد شوید!

   در آثار مارکس این ایده به طور ضمنی مطرح شده است که سرمایه‌داری نظامی بین‌المللی است ولی تا قبل از انتشار کتاب مشهور لنین، به نام "امپریالیسم: بالاترین مرحلۀ سرمایه‌داری"، این ایدۀ مارکسیستی با قوت و صراحت یا به شکل کامل مطرح نشده بود.

   لنین معتقد بود توسعۀ امپریالیستی خواست سرمایه‌داری داخلی برای حفظ سطح بالای "سود" از راه صادر کردن سرمایۀ اضافی را نشان می‌دهد، و این به نوبۀ خود، قدرت‌های بزرگ سرمایه‌داری را به برخورد با یکدیگر کشاند و جنگ برآمده از آن (جنگ جهانی اول)، اساسا جنگی امپریالیستی است که برای کنترل و تصاحب مستعمرات در آفریقا، آسیا و جاهای دیگر درگرفته است.

اما مارکسیست‌های جدید یا نئومارکسیست‌ها، به محدودیت‌های الگوی مارکسیسم-لنینیسم کلاسیک اذعان می‌کنند؛ از جمله به این که امپریالیسم حاکم بر اوایل سدۀ بیستم ثابت نکرد که "بالاترین" (یعنی آخرین) مرحلۀ سرمایه‌داری است؛ و آشکار شد این فرضیه که سیاست دولت صرفا بازتاب منافع سرمایه‌داران است، فرضیه‌ای کوته‌بینانه است.

در واقع تا آنجا که نئومارکسیست‌ها "خودمختاری نسبی" دولت را می‌پذیرند، به این باور پلورالیستی نزدیک شده‌اند که مجموعه‌های گوناگونی (درون‌ملی، ملی و بین‌المللی) بر صحنۀ جهانی تاثیر می‌گذارند.

اما ویژگی متمایز چشم‌انداز نئومارکسیستی این است که به رشد و توسعۀ "نظام سرمایه‌داری جهانی" توجه دارد؛ برخلاف مارکسیسم کلاسیک که بر "رقابت بین سرمایه‌داری‌های ملی جداگانه" تاکید داشت.

در تحلیل نئومارکسیسم، ویژگی اصلی نظام سرمایه‌داری عبارت است از سازماندهی منافع طبقاتی بر پایه‌ای بین‌المللی در نتیجۀ پیدایش شرکت‌های چندملیتی.

در این دیدگاه، این شرکت‌ها نه تنها دولت‌های دارای حاکمیت را از جایگاه بازیگران مسلط صحنۀ جهانی محروم کرده‌اند، بلکه خودشان نیز مانند دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی، در چارچوب الزامات ساختاری‌ای عمل می‌کنند که متضمن منافع درازمدت سرمایه‌داری جهانی است.   

به عقیدۀ نئومارکسیست‌ها، ساختار جهانی تولید و مبادله بسیار منظم است؛ به این معنا که جهان را به ناحیه‌های "مرکز" و "پیرامون" تقسیم کرده است.

ناحیه‌های مرکز، مانند شمالِ پیشرفته، از نوآوری‌های فناورانۀ سطوح بالا و پایدار سرمایه‌گذاری سود می‌برند، در حالی که ناحیه‌های پیرامون، مانند جنوب کمتر توسعه‌یافته، نیروی کار ارزان تدارک می‌بینند و اغلب وابسته به فروش محصولات‌اند.

این‌گونه نابرابری‌های جهانی، ساختارهایی را در خود منعکس می‌کنند که در سطح منطقه‌ای و درون اقتصاد ملی ایجاد شده‌اند. در حالی که ناحیه‌های منطقۀ مرکزی در در اقتصاد جهانی ادغام شده‌اند، منطقه‌های پیرامونی در واقع در حاشیه باقی مانده‌اند و اغلب به محل رشد ناسیونالیسم قومی تبدیل می‌شوند. از این رو، جهانی شدن اقتصادی با گسستگی ملی همراه است.

این نگاه مارکسیست‌های جدید به سیاست بین‌الملل در واقع از دهۀ 1960 به این سو پدید آمد. مطابق این نگاه، مناطق پیرامونی همواره باید وابسته باقی بمانند. یعنی کشورهای جهان سوم هیچ گاه نمی‌توانند به جمع کشورهای جهان اول بپیوندند.

آندره گوندر فرانک جزو کسانی بود که چنین نگرشی را ترویج می‌کرد. اما پس از ظهور موج سوم دموکراسی در جهان، از اواسط دهۀ 1970 تا اوایل دهۀ 1990 میلادی، معلوم شد که برخی از کشورهای جهان سوم می‌توانند از این جهان به جهان اول بگریزند. یعنی از کشوری "در حال توسعه" به کشوری "توسعه‌یافته" تبدیل شوند.

بنابراین نئومارکسیسم را نیز باید دست کم واجد دو موج جهانی دانست. موج اول مبتنی بر آرای کسانی چو گوندر فرانک است که نور امیدی در انتهای تونل تکاپوی مناطق و جوامع پیرامونی نمی‌بینند، موج دوم نیز متعلق به نئومارکسیست‌های پس از ظهور نئولیبرالیسم و جوامع توسعه‌یافته در مناطق پیرامونی است.

نمونۀ اعلای چنین جوامعی، کرۀ جنوبی است که از 1987 به این سو، حقیقتا توانست در اقتصاد جهانی ادغام شود و از کشوری "در حاشیه" به کشوری دموکراتیک و پیشرفته بدل شود که اقتصادش هم عمیقا مبتنی بر نظام سرمایه‌داری است.

در مجموع به نظر می‌رسد که نئومارکسیسم هنوز گرفتار میراث اصلی مارکسیسم، یعنی بدبینی به جهان سرمایه‌داری است؛ به این معنا بهروزی عمومی بشر در جهانی مبتنی بر نظام سرمایه‌داری را اساسا ناممکن می‌داند.

انتقادهای بی‌پایان نئومارکسیست‌ها از سرمایه‌داری جهانی یا آنچه که نئولیبرالیسم می‌خوانندش، دقیقا ریشه در چنین نگرشی دارد. اما تحولات اخیر جهانی بویژه در منطقه خاورمیانه، یعنی رشد اقتصادی و پیشرفت قابل توجه کشورهایی نظیر عربستان و امارات و قطر نیز در آستانۀ تبدیل شدن به چالشی جدید برای نگاه نئومارکسیسم و کلا نگرش مارکسیستی به سیاست بین‌الملل است.

مطابق این نگرش کلان، بهروزی و پیشرفت برای کشورهای به اصطلاح عقب‌مانده، در ذیل نظام بین‌المللی سرمایه‌داری ناممکن است؛ اما واقعیات مشهود اخیر، نه فقط در شرق آسیا بلکه در برخی کشورهای عربی خاورمیانه، نافی این مدعا به نظر می‌رسند.

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: سرمایه‌داری جمعی چیست؟ دولت سرمایه‌داری چیست؟